Ηταν καρδιά του καλοκαιριού το 1956,
Λίγο Μετά το Ανέμελο Κενό…
Είχε ήδη περάσει πολύς χρόνος από την προηγούμενή μου
κατάσταση ή αλλοιώς: ζωή, για να χρησιμοποιήσω την
επικρατούσα εδώ ορολογία. Η αλήθεια είναι ότι τη χρονική
ποσότητα δε νομίζω ότι μπορώ να τη διευκρινίσω με το
μέτρο που καταλαβαίνω τώρα σαυτό μου το παρόν.
Αυτό που μου ταιριάζει στη σκέψη είναι ότι διάνυσα μια
πορεία και ο χρόνος έχει να κάνει με το πόσο μακρυά
μπόρεσα να φτάσω κατά τη διάρκεια της πορείας μου
αυτής, αλλά ως εδώ.
Το μόνο που μου έμεινε σα μνήμη είναι το ανέμελο κενό
μετά από εκείνη την παλιά πορεία· το τίποτα δηλαδή και
αυτό είναι καλό, αφού δεν δημιουργεί καμμία έγνοια παρά
μόνο απορία για το τί θα μπορούσε να ήταν πριν από την
κενή αυτή μνήμη.
Έτσι, όταν ξαφνικά ένοιωσα ότι για να συνεχίσω να υπάρχω
χρειάζομαι αέρα, τροφή, αγάπη, κατάλαβα ότι η κατάστασή
μου είχε αλλάξει.
Μέσα από μιά διαδικασία επιλογής όπου σίγουρα είχα τον
πρώτο λόγο, νομίζω ότι μου δόθηκε η δυνατότητα να
διαλέξω ποιός θα ήταν ο επόμενός μου σταθμός.
Και εγώ τον εδιάλεξα γιατί φαινόταν από μακρυά πως είχε
μια λάμψη θαλπωρής που συνήθως την προκαλεί, όταν
περισσεύει, το στοιχείο της αγάπης.
Το ότι αυτός ο σταθμός βρισκόταν σε σημείο που είχε
μεγάλη δημοφιλία την εποχή εκείνη στην τάξη των ομοίων
μου, στην περίπτωσή μου άνκαι δεν ήταν κριτήριο επιλογής,
ήταν εντούτοις ένα προσόν που προστέθηκε
εποικοδομητικά στη θαλπωρή που είχα διακρίνει ήδη.
Το σημείο αυτό ήταν η Αίγυπτος, στον υποσταθμό της
Αλεξάνδρειας και, όπως αργότερα αντιλήφθηκα, είχα
κερδίσει και ένα μεγάλο λαχείο από την επιλογή μου αυτή·
η διάνοιάμου όλη θα αναβαπτιζόταν με ένα τρόπο που τον
λέγανε ελληνικό και που ήταν κυρίαρχος στην Αίγυπτο την
εποχή εκείνη. Ο ελληνικός όμως τρόπος που μου έτυχε ήταν
επιπλέον λεπτοδουλεμένος και επεξεργασμένος με ένα
κυπριακό, όπως το περιγράφουν, ιδίωμα, που είναι μία
μέθοδος αναβάθμισης της ελληνικότητας λίγο δύσκολη στην
εφαρμογή της, αλλά με πολύ καλά αποτελέσματα όταν είναι
επιτυχής.
Έτσι έγινε λοιπόν και, ως Νικόλας Μαντουρίδης, βρέθηκα
στη νέα μου κατάσταση στην Αλεξάνδρεια και αυτό
κράτησε για ένδεκα αλεξανδρινά πιά χρόνια και ύστερα, τα
χρόνια αυτά αφού τα διάνυσα πολύ γρήγορα θαρρώ, βρήκα
τον εαυτό μου –έναν ενδεκάχρονο Νικόλα– να έχει φτάσει
στην Κύπρο σε μια σύντομη αλλά απόλυτα καθοριστική
στάση που κράτησε μόνο εφτά κυπριακά βήματα· τόσο
γρήγορα περάσανε και αυτά τα κυπριακά χρόνια.
Και ύστερα βρέθηκα στην ελληνική μητρόπολη για να
εξασκήσω τη ζωή όπως την είχα μελετήσει στην Κύπρο…